Büyümek

Büyümek çok sancılıdır. Bir bebeğin büyümesine şahitlik ederken adım adım hayata yer etmeye çalıştığını görürsünüz. Her yeni süreç, her bir adım zorludur ama size çok şey katar. Yemek yerken üzerine döker bebek ve dökmeden yemeyi öğrenir sonra. Büyüme evreleri tamamlandı diye düşünür insan... Ben gördüm ki büyüme evrelerimi tamamlamamışım. Bir bebeklikten yola çıkan hayatımda en büyük dönüm noktalarım bebeklerim oldu. Onların dünyaya geleceğini öğrendiğimde, zamanın bana yaş eklediğini ama anlam yüklemesinin ise onlarla beraber olacağını sonradan öğrendim. Sonsuz olacağını sandığım mutluluk, coşku ya da mutsuzluk, acı gibi duyguların aslında sonsuz olmadığını öğrendim. Özellikle acının bana çok şey kattığını, orada sönmeden durduğunu ve aslında bana güç verdiğini ben yeni öğrendim. Siz hiç bir başarı kazandığınızda bunun altına attığınız imzayı "başarı gururu" ile değil yaşanmışlıkların gözünüze gelmesiyle ve onlara şükran ve teşekkürlerle doldurdunuz mu? Ben doldurmaya çalıştım... Tebrikleri alırken çok cümle geldi dilimin ucuna ama anlamayacaklar diye "teşekkür ederim" demekle yetindim. Dilimin söylemeye yetersiz kaldığı yüreğimin derinligindeki o güzellik... attığım tüm imzalarda senin bana verdigin o güç var. Yeniden doğuş, ilkbaharda yeşillenen doğa, karda açan çiçek var. Şimdi ise ne oldu biliyor musunuz? Burun sızladı, göz yaşardı, dil konuşmadı. Hayat; hayal kurdurarak, umutlandırarak yeni bir sayfa açtı. R.S.