Sırf manik depresif hastalığım olduğu için çocuk sahibi olmamayı aklımdan bile geçirmedim.

Bipolar duygudurum bozukluğu nedeniyle, 2002 yılından beri tedavi görüyorum. 2005 yılında evlendim. Evlendikten dokuz yıl sonra bir oğlumuz dünyaya geldi. Sırf manik depresif hastalığım olduğu için çocuk sahibi olmamayı aklımdan bile geçirmedim. Dokuz yıl içinde, çocuk sahibi olmak istediğim için defalarca ilaçlarım kesilmişti. Bir defasında altı ay boyunca ilaç kullanmadığımı hatırlıyorum. Ancak, çocuğum olmadığı gibi her defasında hastalığım tekrarladı. En son 2013 yılı Haziran ayında ilaçlarım kesildi. Ancak başka sağlık sorunları yaşadık. Tüp bebek sahibi olabilmek için hastaneye gidip gelmeye başladık. Bu süreç uzun olduğundan ilaçlara tekrar başladım. Artık ümidim kesilmişti. Hamile kalma ihtimalim çok düşük geliyordu. Bu ihtimal gerçekleşmez yine elim böğrümde kalır diye düşünüyordum. Keşke hamile olsam, dokuz ay sırt üstü yatmaya razıyım diyordum. 2013 yılı Ekim ayında Prof. Dr. Nazan Aydın ile görüşmeye başladım. Nazan Hanım, çocuk sahibi olmak isteyen hastalarla görüşüyordu. 2014 yılı Nisan ayında atak geçirdim. Hiç uyuyamıyor, her gün doktora gidiyordum. Doktor, mayıs ayında aşılama yapılacağını söylemişti. Atak geçirdim, her şey alt üst oldu diye üzülürken nisan ayında hamile olduğumu öğrendim. İlk öğrendiğimde, iğne, ilaç kullandığım için çocuğum sakat olacak diye ağlamıştım. Bebeğimi kaybetmekten de korkuyordum. Endişelerimize rağmen, bir an bile hamileliğimi sonlandırmayı düşünmedim. Doktorlarımızın yönlendirmesiyle, Genetik Polikliniği’ne gittim. Verilen raporda, hamileliğin ilk ayında ilaç kullandığım, genel olarak, bu dönemde fetüs etkilenmişse düşükle sonlanacağı, etkilenmemişse normal gelişimini devam ettireceği kabul edilmektedir yazıyordu. Hamileliğim süresince ilaç kullandım. Zamanla kaygılarım azaldı. Yapılan tarama testlerinde, tetkiklerde sorun çıkmadı. Psikolojik sorun yaşamadım. Eşim, bu durumdan o kadar memnundu ki keşke her yıl bir çocuğumuz olsa diyordu. Evimize huzur gelmişti. Doğumdan sonra, çocuğuma doğru dürüst bakabilecek miyim? Rahatsızlanırsam çocuğumun hali ne olur diye endişelerim vardı. Çok şükür kaygılandığım şeyler olmadı. Süt verirken de ilaç kullandım. Sorun yaşamadık. Çok sevimli, güler yüzlü bir oğlum var. Oğlum, Semih’im, sanki onun varlığını öğrendiğimizden beri onu nasıl sabırsızlıkla beklediğimizi, onu nasıl sevdiğimizi hissediyormuş gibi mutlu, huzurlu. Doğumdan sonra da doktorumuzun yönlendirmesiyle gerekli tetkikleri yaptırdık. Kalp ekosu çektirdik. Hiçbir sorun çıkmadı. İyi ki oğlum dünyaya geldi. Keşke daha önce anne olabilseydim. Çocuğum olmadığı için, başkasının çocuğunu sevemiyor, kucağıma alamıyordum. Artık oğlumun yürüyeceği, benimle konuşacağı günleri sabırsızlıkla bekliyorum. Yaradanım, her isteyene evlat versin, kimseyi kimseye özendirmesin.